آبی ترین ساعت های روز، وقته فکر کردنه. وقت ِِ شنیدن، وقت حرف زدن با خودت. گذشته که هزار سال فاصله داره از من، آینده که همین زمانیه که میگذره، و میدونی چیه؟ من میخوام حقم رو از زمان بگیرم. میخوام همیشه همین اندازه به چیزای بی اهمیت اهمیت ندم، میخوام خیال هام برگردن. 
میخوام رنگ ها برگردن. 

عکس: بیست و سه مهر نود و پنج، وقتی منتظر اتفاق های آبی نبودم، ولی بود. 

پ.ن: میشه برنگردن؟