شرح

وقت آنست که صحرا گل و سنبل گیرد

خلق بیرون شده هر قوم به صحرای دگر

بامدادان به تماشای چمن بیرون آی

تا فراغ از تو نماند به تماشای دگر

هر صباحی غمی از دور زمان پیش آید

گویم این نیز نهم بر سر غم‌های دگر

بازگویم نه که دوران حیات این همه نیست

سعدی امروز تحمل کن و فردای دگر

اشتباه های به روز شده

یکی از تناقض های جالب روزگار اینه که آدم هایی در گذشته رو تحسین میکنیم که زمان خودشون اندیشه های نو و متفاوت داشتند و با کلیشه ها و طرز فکر غلط جنگیدند؛ اما وقتی به زمان حال برمیگردیم، میشیم همون آدمایی که از تفکر ظاهرا برتر و مورد قبول اکثریت ظاهرا روشن فکر تبعیت میکنیم و جرأت مخالفت و نوآوری نداریم.

قصه

سایه ی ابرای تیره که پهن میشه روی یادگاری های باقی مونده.

عنوان ندارد و نخواهد داشت.

بگذریم از این که چرا دست از این کار برنمیدارم و صرفا به خاطر دیر بیدار شدن کل روزم رو هدر میدم، سوال اینه که به چی فکر میکنم که تا صبح خوابم نمیبره؟ سوال مهم تر، اصلا چند درصد از اون فکرا بی مصرف نیستن و چند درصد فقط سوهان روح ان و رفیق معده درد و امثالهم؟

عالم هپروت

خیلی دلم میخواد بدونم چه اندازه از کل چهارماه گذشته رو به شکل زل زده به در و دیوار و در حال حرف زدن با خودم گذروندم. وقتی خونه تاریک بود و من تنها و سرگردون. 

ولی خب سال نو رسیده. بدترین چهارماه کل زندگی ام هم ظاهرا به درک واصل شده. مهم نیست که اثراتش هنوز باقی مونده، مثلا پرت شدن به عالم هپروت وقتی ا. باهام حرف میزنه و تهدیداش که یک بار دیگه این طوری کنی میکشمت. 

اینم یه مرحله بود هرچند عجیب و سخت بود. شاید بتونم از همه ی حس های دیوانه وارش خالق یک اثر بشم، ولی الان ذهنم بیشتر ترجیح میده فکر کنه برای عربی های تلنبار شده چه خاکی توی سرش بریزه تا این که به فکر خلق اثر باشه. 

- بیا و سال خوبی باش.