روی بالکن مربعی ایستاده بودم و به درخت های رنگ گرفته ی طبقه پایین نگاه میکردم. فکر میکردم به گیر کردن بین مرز هایی که نمیدونی باید کدوم طرف باشی، به کمرنگ شدن فاصله ی وهم و واقعیت.
نگاه میکردم به مرز بین آجر های زرد و آسمون و ابرهای نصفه و نیمه اش، به پرنده هایی که بالای دیوار نشسته بودند. هوا سرد بود و هیچ کس نبود. آدما توی راهرو های طبقه پایین راه میرفتن و من بالا نشسته بودم، تنهای تنها، بین خلسه و آرامش و سکوت روزای آخر اسفند. نگاه میکردم به مرز آسمون و دیوار آجری، فکر میکردم به مرز وهم و واقعیت. از کِی این‌طور شد؟ سکوت بود و خلا و ابرهایی که مچاله میشدن و من از سرمای درون و بیرون میلرزیدم.
۹۵/۱۲/۱۶
۲۵ فروردين ۹۶ ، ۲۳:۱۷
تکتم
تولدت مبارک ملیکا
ان شاالله امسال سالی باشه که بهترین های زندگیت رو بدست بیاری. از ته قلبم آرزو دارم که به آرزو هایی که واسشون جنگیدی برسی. هنوزم بجنگ و تسلیم نشو♥♥♥
از لحظه هات لذت ببر:)♡♡♡♡
عید تو هم مبارک
من حس میکنم حال و هوات عوض شده یا واقعا عوض شده؟!
همین پیچیدگی بخاطر همون کمرنگ شدن فاصله وهم و واقعیته
واقعا پیچیده شد!D:
تکتم
آدمی ک چیزای زیادی واسه فکر کردن داره همیشه وهم و واقعیتش یکی میشه. از ی جایی آدم اونقدر غرق خیالش میشه که نمیتونه واقعیت رو طور دیگه ای تصور کنه و این وقتی آدمو نابود میکنه که میبینه اشتباه میکرده